مطالعات نشان داده است که برخی گونه‌های مورچه‌ها از ارتعاشات صوتی و مکانیکی برای ارسال پیام‌های هشدار، یافتن غذا و هماهنگی اجتماعی استفاده می‌کنند.

سه روش اصلی تولید صدا در مورچه‌ها عبارتند از:

• جیرجیر: تولید صدا از طریق سایش دو اندام خراشنده و سوهانچه
• طبل‌کوبی: ضربه زدن به سطوح مختلف توسط برخی از اندام‌ها برای ایجاد ارتعاشات.
• حرکت سریع آرواره‌ها و خراشیدن فک پایین روی سطح (Crepitation): ایجاد صدایی مشابه جیرجیر از طریق تکان دادن فک‌ها.

مورچه‌ها همچنین اندام‌های تخصصی برای دریافت صوت دارند، از جمله:

• اندام جانستون که در شاخک‌ها قرار دارد و گمان می‌رود در دریافت صوت هوابرد نقش داشته باشد.
• اندام‌ زیرزانویی که مسئول دریافت ارتعاشات بستر است.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که مورچه‌ها نه‌تنها قادر به تولید صدا هستند، بلکه دارای سیستم‌های پیچیده‌ای برای دریافت و پردازش این امواج صوتی نیز می‌باشند.